Giancarlo Bigazzi
| Data i miejsce urodzenia |
5 września 1940 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 stycznia 2012 |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1968 |
Giancarlo Bigazzi (ur. 5 września 1940 we Florencji, zm. 19 stycznia 2012 w Viareggio) – włoski kompozytor, tekściarz, producent muzyczny, znany z licznych przebojów, napisanych zwłaszcza we współpracy z Giannim Bellą (w latach 70.), Umbertem Tozzim (w latach 70. i 80.) oraz Markiem Masinim (w latach 90.).
Skomponował ścieżki dźwiękowe do kilku filmów; jeden z nich – Śródziemnomorska sielanka zdobył w 1992 Oscara w kategorii: najlepszy film nieanglojęzyczny.
Życiorys i twórczość
[edytuj | edytuj kod]Lata 60.
[edytuj | edytuj kod]Giancarlo Bigazi karierę kompozytora i autora tekstów rozpoczął w 1968 roku pisząc piosenkę „Un colpo al cuore” dla Miny oraz „Luglio”, dla Riccarda Del Turco[1]. Ta ostatnia stała się pierwszym znaczącym przebojem autorstwa Bigazziego dochodząc do 2. miejsca na włoskiej liście przebojów Hit Parade Italia[2].
Dla Del Turco napisał w roku następnym „Cosa hai messo nel caffè”, a dla Maria Tessuto „Lisa dagli occhi blu”[1]. Ta ostatnia stała się pierwszym hitem nr 1 w dorobku Bigazziego dochodząc w lipcu 1969 roku do 1. miejsca na Hit Parade Italia i zapoczątkowując serię sukcesów kompozytora, którego utwory cechował chwytliwy, ale elegancki motyw, pełna sugestii włoska aranżacja z chórami, smyczkami i z pewnym ukłonem w stronę mody brytyjskiej (gitara z efektem wah-wah)[3].
Lata 70.
[edytuj | edytuj kod]Na początku lat 70. napisał kilka piosenek dla Massima Ranieri: „Rose rosse” i „Erba di casa mia”[1]. Ta ostatnia zajęła 1. miejsce w edycji 1972/73 programu telewizyjnego Canzonissima[4]. w 1973 roku doszła do 2. miejsca na Hit Parade Italia[5].
W 1972 roku nawiązał współpracę z kompozytorem i późniejszym piosenkarzem Giannim Bellą, pisząc tekst do jego kompozycji ”Montagne verdi”; piosenka, którą wykonała siostra Belli, Marcella, doszła do 3. miejsca na Hit Parade Italia[6].
W 1973 wspólnie z Alfredo Cerrutim, Danielem Pace i Totò Savio utworzył zespół Squallor[1].
W 1976 roku napisał tekst do kompozycji Gianniego Belli „Non si può morire dentro”[7]. Piosenka wygrała Festivalbar, dochodząc do 1. miejsca na Hit Parade Italia oraz do czołowych miejsc na listach poszczególnych krajów latynoskich, została sprzedana w liczbie 2 milionów egzemplarzy, stając się znaczącym sukcesem Belli jako piosenkarza[8].
W 1977 roku nawiązał współpracę z Umbertem Tozzim, pisząc tekst do jego piosenki „Ti amo”, która w lipcu 1977 roku doszła do 1. miejsca na Hit Parade Italia. Szybko zyskała międzynarodową popularność, sprzedając się w liczbie 4 milionów egzemplarzy[9]. Kolejnymi wspólnymi sukcesami duetu Bigazzi-Bella stały się piosenki: „Tu” (1. miejsce na Hit Parade Italia w czerwcu 1978 roku)[10] i „Gloria”, która w lipcu 1979 roku doszła do 2. miejsca na Hit Parade Italia, a 3 lata później została wprowadzona na amerykańskie listy przebojów przez Laurę Branigan (z angielskim tekstem Trevora Veitcha)[11].
Lata 80.
[edytuj | edytuj kod]W latach 80. Bigazzi nawiązał współpracę z Rafem. Ich wspólna piosenka, „Self Control” doszła w 1984 roku do 1. miejsca na Hit Parade Italia, zajmując w przeciągu całego roku 3. miejsce na listach[12].
W 1987 roku piosenka „Si può dare di più”, napisana przez Bigazziego, Umberta Tozziego i Rafa wygrała Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo (wykonawcy: Umberto Tozzi, Enrico Ruggeri i Gianni Morandi). W lutym tego samego roku doszła do 1. miejsca na Hit Parade Italia[13].
Lata 90. i późniejsze
[edytuj | edytuj kod]Na przełomie lat 80. i 90. Bigazzi skomponował ścieżki dźwiękowe do kilku filmów Marca Risiego: Mery per sempre (1989) i Ragazzi fuori (1990)[1]. W 1991 roku skomponował ścieżkę dźwiękową do filmu Śródziemnomorska sielanka, który w roku następnym zdobył Oscara w kategorii: najlepszy film nieanglojęzyczny[14]. W latach 90. pisał piosenki dla Aleandra Baldiego i Franceski Alotty. Współpracował z Markiem Masinim (piosenki: „Disperato”, „Perché lo fai”, „Vaffanculo”, „Bella stronza”). W 1996 przerwał współpracę, wznawiając ją w roku 2001. Pracował też, bez większych sukcesów, jako łowca talentów[1].
Zmarł 19 stycznia 2012 roku w szpitalu Versilia w Viareggio[15].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Deregibus 2010 ↓, s. 64.
- ↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1968. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Hit Parade Italia: Lisa dagli occhi blu. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Massimo Emanuelli: Canzonissima. massimoemanuelli.wordpress.com. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1973. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1972. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Galleria della canzone: Autori Non si può morire dentro. galleriadellacanzone.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Galleria della canzone: Il successo Non si può morire dentro. galleriadellacanzone.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Hit Parade Italia: Ti amo. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Hit Parade Italia: Tu. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Hit Parade Italia: Gloria. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1984. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Hit Parade Italia: Si può dare di più. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
- ↑ Academy of Motion Picture Arts and Sciences: The 64th Academy Awards 1992. oscars.org. [dostęp 2018-10-02]. (ang.).
- ↑ la Repubblica: Addio a Giancarlo Bigazzi autore di grandi successi. repubblica.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Enrico Deregibus: Dizionario completo della Canzone Italiana. Giunti Editore, 2010. ISBN 88-09-75625-8. (wł.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Giancarlo Bigazzi w bazie IMDb (ang.)
- Giancarlo Bigazzi na Discogs